Прежде, чем изучать другие края и страны, надо познакомиться с достопримечательностями своей малой Родины. Ведь многие из нас не знают, сколько есть разных достопримечательностей в нашем городе и районе.
Парк Репихово, д. Кривошин
Першае ўпамінанне пра Рэпіхава датуецца 1481 годам. Фарміраванне парку ў тым выглядзе, які мы можам убачыць сёння, пачалося не пазней 60-70-х гадоў ХІХ ст. Рэпіхава – прыгожы куточак прыроды. Усяго ў парку налічваецца больш як 50 відаў дрэў, з якіх 20 – экзатычныя. Тут прайшлі дзіцячыя гады Яна Чачота, беларускага і польскага паэта, фалькларыста. Рэпіхава – помнік прыроды мясцовага значэння.
У другой палове 19 ст. вялося фарміраванне пейзажнага натуралістычнага парку ў Рэпіхаве (каля в. Крывошын). Ён размешчаны на плошчы больш за 6 га, мае ў плане форму выцягнутага прамавугольніка. Асноўная планіровачная вось кампазіцыі парку — ліпавая алея шырынёй каля 10 м, якая перасякае парк з паўночнага захаду на паўднёвы ўсход і перарываецца ў цэнтры. Яна была арганізуючай у аглядзе паркавых пейзажаў і выконвала дэкаратыўную ролю.
Паркава-сядзібны комплекс уключаў сядзібны дом, флігель фурмана і кухара, стайню выязных коней, лядоўню, склеп, тэнісную пляцоўку, пляцоўку з кругам і бар’ерам для аб’язджання коней, псярню, сажалкі, агарод, цяпліцы і сад. Збудаванні добра ўпісваліся ў агульны пейзаж. Яны размяшчаліся асіметрычна ў адносінах да алеі, якая звязвала іх і адначасова аб’ядноўвала з вялікім гаспадарчым дваром, што прымыкаў да парку з паўднёва-ўсходняга боку за папярочнай ліпавай алеяй.
Рэдкастойная пасадка дрэў (праз 8 м) і выцягнутасць парку ўдоўж восі забяспечвалі добрую бачнасць паркавых пейзажаў. Першы кампазіцыйны аб’ект пры руху па алеі — водная сістэма з трох рознай велічыні і формы сажалак, злучаных пратокамі. У цэнтры самай вялікай сажалкі быў востраў, на якім раслі елка і бяроза. Дзве пратокі злучалі ўсходнюю сажалку з дзвюма меншымі, размешчанымі з заходняга боку. Дарога пралягала па двух аднаарачных мастках, якія адначасова служылі і відавымі пляцоўкамі. Сажалкі мелі не толькі кампазіцыйна-дэкаратыўнае, але і гаспадарчае значэнне. Ва ўсходняй разводзілі шчупака, у заходніх — карася і карпа. Металічныя рашоткі, пастаўленыя ў пратоках, надзейна раздзялялі жыхароў акваторый. У наш час сажалкі спушчаны і зараслі алешнікам. Замест масткоў цераз дамбы перакінуты бетонныя пліты. Тэрыторыя набыла выгляд ляснога масіву.
За сажалкамі ліпавая алея нечакана абрывалася, і перад вачыма паўставала маляўнічая адкрытая цэнтральная частка парку ў выглядзе вялікай паляны. Акцэнтам перспектывы быў двухпавярховы графскі асабняк, размешчаны ў глыбіні парку. Паляна злёгку прыўзнята, дэкарыравана па перыметры групамі дрэў з удзелам экзотаў. Злева існавала пляцоўка ў выглядзе круга з кветнікам у цэнтры і бегавой дарожкай для аб’язджання коней (участак узараны). Насупраць была стайня выязных коней, абнесеная сеткай (як увесь парк) і дэкарыраваная елкай. За цэнтральнай палянай ліпавая алея цягнулася далей паміж парадным партэрам і другой палянай з тэніснай пляцоўкай.
Партэр акружала пад’язная дарога да дома, якая адгаліноўвалася ад цэнтральнай. Дом і службовы флігель стаялі на ўскраіне парку сярод груп дрэў. Будынак фланкіравалі салітэры — клён і ясень. Далёкія перспектывы заходняга напрамку былі з’арыентаваны на палі з пералескамі. 3 захаду парк аддзяляла ад саду грабавая алея. У глыбіні саду на ўзвышэнні, шчыльна акружаная дрэвамі, стаяла альтанка.
Паўднёвую частку парку, аформленую ў выглядзе двух прамавугольных баскетаў з грабавымі шпалерамі, займаў агарод. Ён уключаў парнікі, аранжарэю, дом садоўніка, сховішча агародніны, гадавальнік і невялікія ўчасткі палёў, дзе вырошчвалася шмат паркавых руж, спірэі.
Усяго ў парку адзначана 47 відаў раслін. Кусты з прыгожымі кветкамі выкарыстоўваліся ў падбіўцы груп дрэў, узлескаў. Экзатычныя пароды (сосны чорная і веймутава, дуб чырвоны, ліпа крымская і іншыя) служылі акцэнтамі ў групах або раслі асобна на палянах. Самыя ўнікальныя сярод тых, што зберагліся,— тры дрэвы ясеня звычайнага адналістага. Яны растуць разам з ліпай на цэнтральнай паляне, іх вышыня 23—24 м, дыяметр ствалоў — 54—63 см.
У Рэпіхаве прайшлі дзіцячыя гады Я. Чачота, беларускага і польскага паэта, фалькларыста, сябра А. Міцкевіча.
Сядзібны комплекс "Савейки"
Савейкі–гэта вёска Ляхавіцкага раёна, Бресцкай вобласці Беларусі. Асноўнай славутасцю вёскі Савейкі з’яўляецца былы сядзібны комплекс. У яго складўваходзіцьбудынак, некалькігаспадарчыхзбудаванняў, фрагменты парка івадаём. Будынак ў вёсцы быў пабудаваныў сярэдзіне 19-гастагоддзя. Ён вялікі і прыгожы.
У свой час ён належыў разным знакомітым людзям. Апошнім з іх быў Гектар Навіцкі.
Сядзібны комплекс ікапліцаўвесцы Савейкіз’яўляюццацікавымі архітэктурным помнікам, культурна-гісторычнайкаштоўнасцю Беларусі.
Потаповичские валуны
На западной окраине деревни Потаповичи, неподалеку от дороги, связывающей ее с Ляховичами, находится группа из десяти грубо отесанных камней, большая часть из которых поставлена в ряд. На них имеются изображения православных и католических крестов, а также надпись – 1683.
Именно она навела исследователей на мысль, что речь может идти о захоронении местных жителей, которые погибли во время турецко-польской войны. В любом случае исследование этого памятника, которое археолог Михась Чернявский провел в 1986 году, не позволило дать однозначный ответ о том, что представляют собой Потаповичские камни.
Косцёл Святых Петра и Павла, д. Медведичи
Мядзведзічы - гэта вёска Ляхавіцкага раёна, Брэсцкай вобласці Беларусі. Асноўнай славутасцю вёскі Мядзведзічы з'яўляецца касцёл Святых Пятра і Паўла, пабудаваны ў 1908 годзе. Дадзены касцёл, як відаць, не занадта старадаўні, аднак ён валодае вельмі прыгожым і запамінальным вонкавым абліччам. Да касцёла таксама ставіцца невялікі паўразбураны будынак гаспадарчага прызначэння, першапачаткова пабудаваны ў пачатку 20-га стагоддзя. Касцёл у вёсцы Мядзведзічы з'яўляецца архітэктурным помнікам, культурна-гістарычнай каштоўнасцю і цікавай славутасцю Беларусі.
Акрамя касцёла ў вёсцы Мядзведзічы маюцца і іншыя невялікія славутасці, а менавіта: драўляны вадзяны млын, пабудаваны ў канцы 19-га стагоддзя; невялікая каталіцкая каплічка, пабудаваная ў другой палове 19-га стагоддзя, у сувязі з адменай прыгоннага права; а таксама вельмі характэрны драўляны будынак былой школы, пабудаваны ў пачатку 20-га стагоддзя. Такім чынам, у вёсцы Мядзведзічы маецца цэлы невялікі комплекс цікавых гістарычных будынкаў і турыстычных славутасцяў, таму турыстам і падарожнікам можа быць вельмі цікава правесці тут некаторы час.
Свята-Пакроўская царква ў вёсцы Крывошын
Адным са старэйшых памятнікаў культуры и архітэктуры ў раёне з’яўляецца Пакроўская царква ў вёсцы Крывошын. Спачатку гэта быў невялікі касцёл (1670 год), потым яго перабудавалі пад праваслаўную царкву.
Цепер яго наведваюць веручыя з самой вёскі , а таксама з бліжэйшых вёсак.
Усадьба Бохвицев
Одно из старинных фамильных имений – рода Бохвицей – расположено в Ляховичском районе в деревне Флерьяново. Обычные деревенские дома стоят вдоль главной улицы, которая упирается …в огромный замок. Он – двухэтажный, из красного кирпича, с башенками в неоготическом стиле, навивающий мысли о далеком прошлом. Эта усадьба была построена во второй половине 19-го векаЯном Бохвицем, сыном известного писателя и философа Флориана Бохвица. Сам Ян Бохвиц был не менее выдающейся личностью, он прошел Крымскую войну, участвовал в восстании 1863-1864 года против крепостного права, за что был отправлен на год в тюрьму.Вернувшись, он получил в наследство усадьбу в деревне Новые Вошковицы и перестроил ее, переименовав в честь своего отца – во Флорианово, позже ее стали называть Флерьяново.
Каждое лето Ян Бохвиц сдавал комнаты отдыхающим, среди которых были такие знаменитые люди, как Владислав Реймонт, Генрих Нусбаум, Юзеф, ЛюцинаКатарбинские, Рейтаны, Радзивилы. А в 1908 году сюда приехала отдыхать известная писательница Элиза Ожешко.
С появлением Элизы Ожешко жизнь во Флерьяново забурлила: сюда стали приезжать художники и писатели из Вильно и Санкт-Петербурга, в доме и на летней веранде проводились литературные чтения и творческие вечера. Элиза Ожешко посадила в усадьбе дуб, которому сегодня уже более 100 лет!
Подлесская церковь
Построение Подлесского храма связано с двумя событиями: явлением чудотворной иконы Пресвятой Богородицы и выделением надела земли в 1637 году, для содержания причта новоучреждённой в Подлесье церкви. Храм просуществовал не долго и по неизвестным причинам в XVIII столетии он исчез.
Но уже во второй половине того же столетия была построена ныне существующая церковь. Первоначально, до 1793 года, она считалась приписной к Ляховичскому приходу.
Главным достоянием и украшением храма является чудотворный образ Пресвятой Богородицы (в народе названный Подлесским).
В 2009 году был обнаружен камень (валун), который, по предположениям некоторых прихожан, является тем самым камнем, на котором явилась икона Божией Матери.
разгарнуць » / « згарнуць