Прежде, чем изучать другие края и страны, надо познакомиться с достопримечательностями своей малой Родины. Ведь многие из нас не знают, сколько есть разных достопримечательностей в нашем городе и районе.
Усадьба Черноцких, д. Нача
Усадьба была заложена в 1810-1815 годах, в 1905-1910 годах была перепланирована.
В парке сохранились несколько запоминающихся элементов:
• округлый стол на короткой толстой ножке (нам сразу вспомнилась легенда о рыцарях круглого стола);
• на окраине парка сохранилась композиция, которая называется солнечные часы. Изначально она состояла 13 деревьев и имела диаметр 7 метров. По центру росла старая лиственница и позднее по кругу от нее высадили ещё 12 (сохранились только 4).
Существует местная легенда, связанная с этими 12 лиственницами. Якобы они высажены в память о 12 погибших в восстании 1863 года повстанцах;
• по парку разбросаны валуны, один из которых врос в ствол лип, между которых был установлен. На камнях нанесены надписи, которые сейчас уже не расшифровать.
Также раньше при усадьбе функционировала частная школа садоводства.
Последними владельцами были Черноцких вплоть до 1939 года.
Усадьба Рейтанов, д. Грушевка
Старинная усадьба в деревне Грушевка принадлежала старинному роду Рейтанов – прусскому дворянскому семейству с XVI века. В XVII веке усадьба досталась в наследство Доминику Рейтану, который решил построить красивый каменный дом в стиле классицизма.
Следующими владельцами усадьбы стали Алина и Юзеф Рейтары. При них усадебное хозяйство процветало, и усадьба стала одной из богатейших, но Юзеф заболел и врачи не рекомендовали ему жить в каменном доме. Поэтому в конце XIX века на месте старого каменного дома был построен новый деревянный, срубленный из очень дорогого и качественного материала. Большой дом имел мансардный этаж, а на крыльце с резными колоннами была построена терраса.
Недалеко от усадьбы находится каплица Рейтанов. Сооружение в стиле неоготики было построено Генрихом Грабовским в том месте, где в 1910 году умер Юзеф Рейтан, последний из представителей рода.
Парк Репихово, д. Кривошин
Першае ўпамінанне пра Рэпіхава датуецца 1481 годам. Фарміраванне парку ў тым выглядзе, які мы можам убачыць сёння, пачалося не пазней 60-70-х гадоў ХІХ ст. Рэпіхава – прыгожы куточак прыроды. Усяго ў парку налічваецца больш як 50 відаў дрэў, з якіх 20 – экзатычныя. Тут прайшлі дзіцячыя гады Яна Чачота, беларускага і польскага паэта, фалькларыста. Рэпіхава – помнік прыроды мясцовага значэння.
У другой палове 19 ст. вялося фарміраванне пейзажнага натуралістычнага парку ў Рэпіхаве (каля в. Крывошын). Ён размешчаны на плошчы больш за 6 га, мае ў плане форму выцягнутага прамавугольніка. Асноўная планіровачная вось кампазіцыі парку — ліпавая алея шырынёй каля 10 м, якая перасякае парк з паўночнага захаду на паўднёвы ўсход і перарываецца ў цэнтры. Яна была арганізуючай у аглядзе паркавых пейзажаў і выконвала дэкаратыўную ролю.
Паркава-сядзібны комплекс уключаў сядзібны дом, флігель фурмана і кухара, стайню выязных коней, лядоўню, склеп, тэнісную пляцоўку, пляцоўку з кругам і бар’ерам для аб’язджання коней, псярню, сажалкі, агарод, цяпліцы і сад. Збудаванні добра ўпісваліся ў агульны пейзаж. Яны размяшчаліся асіметрычна ў адносінах да алеі, якая звязвала іх і адначасова аб’ядноўвала з вялікім гаспадарчым дваром, што прымыкаў да парку з паўднёва-ўсходняга боку за папярочнай ліпавай алеяй.
Рэдкастойная пасадка дрэў (праз 8 м) і выцягнутасць парку ўдоўж восі забяспечвалі добрую бачнасць паркавых пейзажаў. Першы кампазіцыйны аб’ект пры руху па алеі — водная сістэма з трох рознай велічыні і формы сажалак, злучаных пратокамі. У цэнтры самай вялікай сажалкі быў востраў, на якім раслі елка і бяроза. Дзве пратокі злучалі ўсходнюю сажалку з дзвюма меншымі, размешчанымі з заходняга боку. Дарога пралягала па двух аднаарачных мастках, якія адначасова служылі і відавымі пляцоўкамі. Сажалкі мелі не толькі кампазіцыйна-дэкаратыўнае, але і гаспадарчае значэнне. Ва ўсходняй разводзілі шчупака, у заходніх — карася і карпа. Металічныя рашоткі, пастаўленыя ў пратоках, надзейна раздзялялі жыхароў акваторый. У наш час сажалкі спушчаны і зараслі алешнікам. Замест масткоў цераз дамбы перакінуты бетонныя пліты. Тэрыторыя набыла выгляд ляснога масіву.
За сажалкамі ліпавая алея нечакана абрывалася, і перад вачыма паўставала маляўнічая адкрытая цэнтральная частка парку ў выглядзе вялікай паляны. Акцэнтам перспектывы быў двухпавярховы графскі асабняк, размешчаны ў глыбіні парку. Паляна злёгку прыўзнята, дэкарыравана па перыметры групамі дрэў з удзелам экзотаў. Злева існавала пляцоўка ў выглядзе круга з кветнікам у цэнтры і бегавой дарожкай для аб’язджання коней (участак узараны). Насупраць была стайня выязных коней, абнесеная сеткай (як увесь парк) і дэкарыраваная елкай. За цэнтральнай палянай ліпавая алея цягнулася далей паміж парадным партэрам і другой палянай з тэніснай пляцоўкай.
Партэр акружала пад’язная дарога да дома, якая адгаліноўвалася ад цэнтральнай. Дом і службовы флігель стаялі на ўскраіне парку сярод груп дрэў. Будынак фланкіравалі салітэры — клён і ясень. Далёкія перспектывы заходняга напрамку былі з’арыентаваны на палі з пералескамі. 3 захаду парк аддзяляла ад саду грабавая алея. У глыбіні саду на ўзвышэнні, шчыльна акружаная дрэвамі, стаяла альтанка.
Паўднёвую частку парку, аформленую ў выглядзе двух прамавугольных баскетаў з грабавымі шпалерамі, займаў агарод. Ён уключаў парнікі, аранжарэю, дом садоўніка, сховішча агародніны, гадавальнік і невялікія ўчасткі палёў, дзе вырошчвалася шмат паркавых руж, спірэі.
Усяго ў парку адзначана 47 відаў раслін. Кусты з прыгожымі кветкамі выкарыстоўваліся ў падбіўцы груп дрэў, узлескаў. Экзатычныя пароды (сосны чорная і веймутава, дуб чырвоны, ліпа крымская і іншыя) служылі акцэнтамі ў групах або раслі асобна на палянах. Самыя ўнікальныя сярод тых, што зберагліся,— тры дрэвы ясеня звычайнага адналістага. Яны растуць разам з ліпай на цэнтральнай паляне, іх вышыня 23—24 м, дыяметр ствалоў — 54—63 см.
У Рэпіхаве прайшлі дзіцячыя гады Я. Чачота, беларускага і польскага паэта, фалькларыста, сябра А. Міцкевіча.
Сядзібны комплекс "Савейки"
Савейкі–гэта вёска Ляхавіцкага раёна, Бресцкай вобласці Беларусі. Асноўнай славутасцю вёскі Савейкі з’яўляецца былы сядзібны комплекс. У яго складўваходзіцьбудынак, некалькігаспадарчыхзбудаванняў, фрагменты парка івадаём. Будынак ў вёсцы быў пабудаваныў сярэдзіне 19-гастагоддзя. Ён вялікі і прыгожы.
У свой час ён належыў разным знакомітым людзям. Апошнім з іх быў Гектар Навіцкі.
Сядзібны комплекс ікапліцаўвесцы Савейкіз’яўляюццацікавымі архітэктурным помнікам, культурна-гісторычнайкаштоўнасцю Беларусі.
Потаповичские валуны
На западной окраине деревни Потаповичи, неподалеку от дороги, связывающей ее с Ляховичами, находится группа из десяти грубо отесанных камней, большая часть из которых поставлена в ряд. На них имеются изображения православных и католических крестов, а также надпись – 1683.
Именно она навела исследователей на мысль, что речь может идти о захоронении местных жителей, которые погибли во время турецко-польской войны. В любом случае исследование этого памятника, которое археолог Михась Чернявский провел в 1986 году, не позволило дать однозначный ответ о том, что представляют собой Потаповичские камни.
Косцёл Святых Петра и Павла, д. Медведичи
Мядзведзічы - гэта вёска Ляхавіцкага раёна, Брэсцкай вобласці Беларусі. Асноўнай славутасцю вёскі Мядзведзічы з'яўляецца касцёл Святых Пятра і Паўла, пабудаваны ў 1908 годзе. Дадзены касцёл, як відаць, не занадта старадаўні, аднак ён валодае вельмі прыгожым і запамінальным вонкавым абліччам. Да касцёла таксама ставіцца невялікі паўразбураны будынак гаспадарчага прызначэння, першапачаткова пабудаваны ў пачатку 20-га стагоддзя. Касцёл у вёсцы Мядзведзічы з'яўляецца архітэктурным помнікам, культурна-гістарычнай каштоўнасцю і цікавай славутасцю Беларусі.
Акрамя касцёла ў вёсцы Мядзведзічы маюцца і іншыя невялікія славутасці, а менавіта: драўляны вадзяны млын, пабудаваны ў канцы 19-га стагоддзя; невялікая каталіцкая каплічка, пабудаваная ў другой палове 19-га стагоддзя, у сувязі з адменай прыгоннага права; а таксама вельмі характэрны драўляны будынак былой школы, пабудаваны ў пачатку 20-га стагоддзя. Такім чынам, у вёсцы Мядзведзічы маецца цэлы невялікі комплекс цікавых гістарычных будынкаў і турыстычных славутасцяў, таму турыстам і падарожнікам можа быць вельмі цікава правесці тут некаторы час.
Свята-Пакроўская царква ў вёсцы Крывошын
Адным са старэйшых памятнікаў культуры и архітэктуры ў раёне з’яўляецца Пакроўская царква ў вёсцы Крывошын. Спачатку гэта быў невялікі касцёл (1670 год), потым яго перабудавалі пад праваслаўную царкву.
Цепер яго наведваюць веручыя з самой вёскі , а таксама з бліжэйшых вёсак.
Усадьба Бохвицев
Одно из старинных фамильных имений – рода Бохвицей – расположено в Ляховичском районе в деревне Флерьяново. Обычные деревенские дома стоят вдоль главной улицы, которая упирается …в огромный замок. Он – двухэтажный, из красного кирпича, с башенками в неоготическом стиле, навивающий мысли о далеком прошлом. Эта усадьба была построена во второй половине 19-го векаЯном Бохвицем, сыном известного писателя и философа Флориана Бохвица. Сам Ян Бохвиц был не менее выдающейся личностью, он прошел Крымскую войну, участвовал в восстании 1863-1864 года против крепостного права, за что был отправлен на год в тюрьму.Вернувшись, он получил в наследство усадьбу в деревне Новые Вошковицы и перестроил ее, переименовав в честь своего отца – во Флорианово, позже ее стали называть Флерьяново.
Каждое лето Ян Бохвиц сдавал комнаты отдыхающим, среди которых были такие знаменитые люди, как Владислав Реймонт, Генрих Нусбаум, Юзеф, ЛюцинаКатарбинские, Рейтаны, Радзивилы. А в 1908 году сюда приехала отдыхать известная писательница Элиза Ожешко.
С появлением Элизы Ожешко жизнь во Флерьяново забурлила: сюда стали приезжать художники и писатели из Вильно и Санкт-Петербурга, в доме и на летней веранде проводились литературные чтения и творческие вечера. Элиза Ожешко посадила в усадьбе дуб, которому сегодня уже более 100 лет!
Подлесская церковь
Построение Подлесского храма связано с двумя событиями: явлением чудотворной иконы Пресвятой Богородицы и выделением надела земли в 1637 году, для содержания причта новоучреждённой в Подлесье церкви. Храм просуществовал не долго и по неизвестным причинам в XVIII столетии он исчез.
Но уже во второй половине того же столетия была построена ныне существующая церковь. Первоначально, до 1793 года, она считалась приписной к Ляховичскому приходу.
Главным достоянием и украшением храма является чудотворный образ Пресвятой Богородицы (в народе названный Подлесским).
В 2009 году был обнаружен камень (валун), который, по предположениям некоторых прихожан, является тем самым камнем, на котором явилась икона Божией Матери.
раскрыть » / « свернуть