Семинар-практикум
Тема: «Приобщение воспитанников к белорусской национальной культуре»
Цель: познакомить с современными подходами к приобщению воспитанников к белорусской национальной культуре; актуализировать знания педагогов по проблеме патриотического воспитания детей.
План семинара-практикума
Теоретическая часть
1. Методыка развіцця роднай мовы
Выступление.
2.Методика обучения и проведения белорусских народных игр.
Выступление Войтик В.А..
Практическая часть.
1.Открытый просмотр занятия по образовательной области «Развіццё беларускага маўлення”
Ответственный: Зубик Е.В.
2.Методические советы по организации работы с белорусской народной сказкой (индивидуальные памятки).
3.Практическое задание: по командам составить конспекты занятий по ознакомлению детей с белорусской народной сказкой, младшим группам - с малым белорусским фольклором.
Ответственные: воспитатели дошкольного образования
4. Самооценка педагогами исполнения порученных заданий, степень личной удовлетворенности.
Литература:
1.Дубініна, Д.М. Выхаванне ў дзяцей дашкольнага ўзросту цікавасці да беларускай мастацкай літаратуры і фальклору: дапаможнік для педагогаў устаноў дашк. адукацыі / Д.М. Дубініна. – Мінск : Новое знание, 2016. – 208 с.
2.Старжынская, Н.С., Дубініна, Д.М. Народная цацка – люстэрка культуры (ад 3 да 7 гадоў) (з электронным дадаткам): дапаможнік для педагогаў устаноў дашк. адукацыі/ Н.С. Старжынская, Д.М. Дубініна. – Мінск: Нац. ін-т адукацыі, 2014
Методыка развіцця роднай мовы
Псіхолага-педагагічныя асновы навучання дашкольнікаў беларускай мове
Формы развіцця маўлення праходзяць у штодзённым жыцці: ў рэжымных момантах, у гульні, на занятку па мастацкай літаратуры праз чытанне беларускіх твораў. У ходзе планавання мастацкай дзейнасці праз чытанне беларускіх i рускiх твораў.
Дзяцей неабходна знаёміць з элементарнымі прыкметамі (смак, колер,форма, памер), з прызначэннем прадметаў. Любое патрабаванне, указанне трэба растлумачыць: надзень рукавічкі, таму што холадна; суп гарачы, трэба есці асцярожна”
Трэба расшырыць і паглыбіць арганізаваныя назіранні за наваколлем, разгляданне карцінак – прадметных і сюжэтных карцінак. У першым выпадку выхавальнік спачатку падрабязна расказвае, што намалявана і падчас свайго расказа задае дзецям пытанні.
Вялікае месца адводзіцца слуханню і наступнаму ўзнаўленню кароткіх апавяданняў, вершаў, забаўлянак і т.д. Адзін і той жа текс паўтараецца некалькі разоў – як на адным занятку, так і праз інтэрвал у 2-3 дні. Тэксты ўскладняюцца паступова. Неабходна арганізоўваць сумеснае расказванне: спачатку дзіця паўтарае за выхавальнікам словы і фразы, затым адказвае на пытанні педагога а потым і самастойна.
Важнае значэнне мае чытанне кніг з ілюстрацыямі.
На занятках з цацкамі разыгрываюцца сюжэты: кармленне лялькі, укладванне спаць….
Методыка слоўнікавай работы
Першы напрамак - пашырэнне слоўніка праз азнаямленне іх з прадметамі навакольнай рэчаіснасці. Другі напрамак – увядзенне слоў, якія абазначаюць якасці, уласцівасці і адносіны паміж прадметамі і з’явамі. Трэці напрамак – увядзенне слоў, якія абазначаюць элементарныя паняцці на аснове адрознення і абугульнення па прыкметах.
Тэмы заняткаў могуць быць наступныя: ”Гульні і цацкі”, “Сям’я”, “”Знешні выгляд чалавека”, “ Свойскія жывёлы”, “Дзікія жывёлы”, “Адзенне і абутак". Пры гэтым на адном занятку можа быць уведзена ад 3- да 8-10 новых слоў.
Параўнанне прадметаў пачынаецца ад параўнання прадметаў у цэлым да вычлянення і параўнання іх частак, дэталей. Прычым параўнанне прадметаў пачынаецца з вылучэння адрозненняў. Заканчваецца працэс параўнання абагульненнем.
Для замацавання і актывізацыі слоўніка плануецца разгляданне карцiн. Заняткі можна пачынаць з кароткай уступнай гутаркі. Так, перад тым, як разглядаць карціну “Зімовыя забавы" выхавальнік пытаецца у дзяцей: “Якая цяпер пара года? Якое надвор е ўзімку? Чым займаюцца дзеці ўзімку?
Практыкуецца зварот да мінулага вопыту дзяцей. Пачынаць занятак з чытання верша, ўрыўка, загадкі. Неабходна задаваць пытанні з элементамі спаборніцтва: хто больш убачыць прадметаў і іх назаве.
Разглядванне прадметаў і цацак, адгадванне і загадванне загадак, дыдактычныя гульні выкарыстоўваецца ва ўсіх групах. Навучанне прыдумванню загадак пачынаецца са старэйшай группы.
Материалы семинара
Методыка фарміравання граматычнага ладу маўлення
Задача: здольнасць разумець і ўжываць новыя словы іх формы і злучэнні.
Малодшыя дашкольнікі пачынаюць будаваць складаназалежныя сказы, у якіх адлюстровваюцца сувязі і адносіны паміж прадметамі і з’явамі. У сярэднім узросце у маўленні дзяцей па-ранейшаму пераважаюць простыя сказы. Але структура, іх ускладняецца: з’яўляюцца сказы з аднароднымі членамі. У сярэднім узросце у маўленні дзяцей узнікаюць абагульняльныя словы. У мове старэйшых дашкольнікаў павялічваецца колькасць развітых слоў, павялічваецца колькасць абагульняльных слов.
Змест граматычнай работы
У малодшых групах дзяцей практыкуюць у правільным вымауленнi слоў у родзе, ліку, склоне, ўжыванні назоўнікаў, засваення прасторавых адносін, вучаць заўважаць словаўтваральныя сувязі (ручнік для рук).
У сярэдняй группе - дзяцей вучаць выкарыстоуваць словы ў сказах, практыкуюцца ва ўжыванні назвы дзіцянят жывёл ў множным ліку і формаў займеннікаў ( цябе – табе)
У старэйшым узросце працягваецца работа па навучэнні словазмяненню і словаўтварэнню( ліса, ліска, лісанька), складаць словы на аснове двух простых ( белы лоб, белалобы); здагадвацца пра сэнс незнаёмых слоў (гарналыжнік - чалавек, які катаецца на горных лыжах).
Змяненне назоўнікаў па ліках праз гульню “Адзін ці многа” – перакідванне мяча. Выхавальнік называе слова дыван і кадае мяч дзіцяці. Той кідае мяч і называе – адзін. Далей: цукеркі – многа; стол – адзін; зайцы – многа…Потым выхавальнік прапануе дзецям выразна вымавіць: стол – сталы; кніга – кнігі; птушка – птушкі. Пашуковыя пытанні: Чаму вакол ляжыць снег (холадна, таму вакол ляжыць снег); Як вы думаеце, чаму дзецям не холадна? (таму што летам, не холадна).
Знаёмства дзяцей з загадкамі, прыказкамі і прымаўкамі - найлепшы сродак прывесці дзіця да жывой крыніцы народнай мовы.
Важным сродкам фармиравання у дзяцей сказыф розных тыпау зъяуляюцца практыкаванни и гульни: дагаворванне сказау. З малодшыми падбираюцца сказы са знаёмых творау( Лисичына хатка растала,а а……(зацкава стаиць, як стаяла.) У сярэдняй групе з дапамогай практыкавання “Дапуни сказ” дзеци вучацца складаць складаназлучныя сказы са злучникам а ( морква салодкая, а рэдзька….(горкая). Услажненне “На ивулицы халодна, таму што….”
Выхавальник дае узор пабудовы выказвання Гульня “Каго пакатаем у машыне” ( Вова пакатае ката…, Лена катае вавёрку.. У мал. групе выхавальник прапануе адвесци малых жывёл, якия заблудзилися да ихмам: “Паглядзице заблудзилася маленькае кацяня. Хто яго мама? А вось плача без мамы качаня. Хто яго мама? (КАЧАНЯ) у ст.грпе карысна парауновваць спосабы утварэння назвау дзицянят жывёл у беларускай и рускай мовах. Па-беларуску кацяня, а па-руску (котёнок). Больш складаным зъяуляецца фармираванне умення утвараць назвы людзей паводле роду их дзейнасци (прафесии)(будауник, пажарник, прадавец)
Методыка навучання дыялагічнаму маўленню
Размова выхавальніка з дзецьмі
Тэматыка і змест размоў вызначаюцца вопытам, ведамі.
Гутарка як метад развіцця маўлення. Выхавальніку важна абдумаць паслядоўнасць аналізу фактаў, прыметы прадметаў і з’яў. Калі не прадумаць план змест гутаркі, выхавальнік задае дзецям адно і тое ж пытанне: Што вы ведаеце пра восень? А што яшчэ? А яшчэ што? Пачынаць гутарку мэтазгодна з яскравых успамінау, загадкі, верша, з разглядання малюнка, прадмета.. Канец гутаркі звязаны з абагульяючымі вывадамі. Найважнейшыя пытанні – пошукавага характару (Чаму на адным баку ствала дрэва галінак шмат і яны тоўстыя, а на другім – галінак мала і яны тонкія?. Такія пытанні пабуджаюць дзяцей карыстацца незапашанымі ведамі, устанавліваць сувязі. Не трэба спяшацца адказваць за дзяцей. Задаваць пытанні не хутка і ціхім голасам, каб узмацніць увагу дзяцей да пытання. Каб навучыць дзяцей адказваць поўна, разгорнута, выхавльнік можа прапанаваць узор. Разам з пытаннямі ў гутаркі шырока выкарыстоўваюцца тлумачэнни, дэманстрацыя нагляднага матэрыялу, слоўныя гульні, загадкі, прыказки.., Так, у гутарйцы пра зіму дзеці у форме гульні падбіраюць дзеясловы да слова снег: идзе, падае, кружыцца, ляціць, блішчыць..
Методыка навучання маналагічнаму мауленню (стварэнне тэксаў)
Для малодшых дзяцей характэрны толькі пералік асноўных частак абъекта. Напрыклад, апісанне цацкі (хвосцік, роцік, вушкі, вочкі..) Паслядоўнасць можа адсутнічать У сярэднім узросці апісанні дзяцей складаюцца з двух часцей ( часцей за усё адсутнічаен пачатак) або нема конца. Старэйшай групы дзеці таксама могуць адчуваць цяжкасць у арганізацыі пачатку або канца. Трэба вучыць дзяцей не адходзіць ад тэмы, падбіраць найбольш дакладныя словы. , будаваць сказы розных тыпаў.
Затым дзеці пачынаюць выкарыстоўваць фармальныя сувязі з дапамогай злучнікаў.
Віды расказаў і прыёмы навучання расказванню (пераказ, расказ)
Расказы бываюць па форме апісальнымі і сюжэтнымі. Могуць грунтавацца на нагляднай аснове (апісанне карціны, цацкі, прадмета) і славеснай( па памяці ці пасля назірання).Найбольш складаныя - творчыя. Адным з прёмаў фарміравання ўмення расказваць з’яўляюцца узор расказа выхавальніка, план расказу, складанне расказу па частках, калектыўнае складанне апавядання. Шырыка выкарыстоўваецца схемы-мадэлі, заканчэнне дзецьмі апавядання.
Навучанне пераказу мастацкіх твораў
Заняткі па навучэнню пераказванню літаратурных твораў праводзяцца ва усіх групах. Для першых пераказаў падбіраюцца творы невялікага аб’ёму. Пераказ маленькіх твораў, блізкі да тэксту. Незнаёмыя словы трэба тлумачыць перад чытаннем. Малыя пераказваюць тэкст, адказваючы на пытанні. Пры паўторным пераказе можна дзяцей далучыць да сумеснага пераказу. Пачынаючы з сярэдняга узросту, дзяцей сістэматычна вучаць пераказу. На першых занятках ім прапануюць вядомыя казкі, потым новыя, толькі што праслуханыя. Каб падрыхтаваць дзяцей да пераказу, выхавальнік 1-2 разы выразна чытае твор, ставіць дзецям некалькі пытанняў па змесце, робіць тлумачэнні, паказвае ілюстрацыі, потым чытае яшчэ раз, папярэдзіўшы, каб дзеці уважліва слухалі, бо затым яны самі будуць яго пераказваць. У ходзе пераказу выхавальнік дапамагае пытаннямі, падказкамі. Калі хто не можа самастойна пераказваць, то разам з ім, пачынае фразу а дзіця працягвае. Дзецям ст. узросту можна прапанаваць свій варыянт казкі з новым сюжэтам.
Методыка работы з дыдактычнай карцінай
Азнаямленне дашкольнікаў з мастацкай літаратурай
Асноўнымі кампанентамі мастацкамі-маўленчай дзейнасці з’яўляюцца: успрыманне мастацкага твора, яго элементарны аналіз, узнаўленне і элементарная слоўная творчасць.
Педагогі спрыяюць развіццю умення уважліва слухаць мастацкі твор, пазнаваць і, па магчымасці, запамінаць яго ўжо на трэцім годзе жыцця. Педагог забяспечвае правільнае разуменне зместу твора, фарміруе навыкі яго дакладнай перадачы. Ужо ў гэтым узросце можна пабудзіць цікавасць да героя, сачыць за сюжэтам.
Сярэдні узрост.
Працягваецца фарміраванне умення успрымаць мастацкі твор; дакладна растлумачваць яго змест, спсцігаць пачуцці. Пры дапамозе педагога дзеці вызначаюць пэўны парадак падзей, асноўных герояў, найбольш яркія дзеянні, ўчынкі; выказваюць свае адносіны , даюць элементарную ацэнку; пазнаюць героеў на ілюстрацыях. Педагог падтрымлівае імкненне дзяцей да пераказу, казак, чытанне вершаў на памяць, удзелу ў драматызацыях. Дзяцей гэтага узросту вучаць пазнаваць і называць жанр твораў, выкарыстоўваць дакладные словы да падзей.
Мастацка-маўленчая дзейнасць старэйшых дашкольнікаў носіць разанстайный характар: яны слухаюць і пераказваюць казкі, чытаюць на памяць вершы, успамінаюць прыказкі, скарагаворкі. Гэтая дзейнасць цесна пераплецена з театральна-гульнявой, гульнёй-драматызацыяй; могуць вызначыць сціль (лірычны, гераічны, гумарыстычны, фантастычны) Пасля 4-х гадоў дзеці пачынаюць адрозніваць рэальныя і казачныя жанры.
Падрыхтоўкай да ўспрымання твора можа стаць уводная гутарка/, , стварэнне гульнявых сітуацый, назіранні за прадметамі і з’явамі, выкарыстанне нагляднасці, якая мае разнастайныя формы: маўленчая( выразнае чытанне дарослага), прадметная (цацкі..), выяўленчая ( карціны, ілюстрацыі), дзейсная ( дзеянні, якія адпавядаюць воброзу). Разгляданне карціны “Восеньскі дзень” Пытанні: Як вы назвалі гэтую карціну? Якая пара года на іёй адлюстравана? Якімі словамі можна расказаць пра восеньскі дзень? Як гэты дзень паказаны на карціне? Якія прыкметы восені, паказанныя яна карціне, вам падаюцца болей?
Старэйшым дашкольнікам перад чытаннем можна паказаць ілюстраваную кніжку, а потым пазнаёміць са зместам.
Чытать і расказваць трэба павольна, з мімікай, не спяшаючыся. Выкарыстоўваецца сумесная мастацка-маўленчая дзейнасць педагога і дзяцей. Актыўнаму ўспрыманню твора дзецьмі садзейнічаюць такія метады, як гутарка пасля чытання, паўторнае чытанне. Гутарка праводзіцца ва ўсіх гутарках: пытанні, накіраваныя на выяўленне асноўнага сэнсу твора ( пра што гэта казка?); пытанні на ўзнаўленне зместу твора( гэта дае магчымасць успомніць падзеі, што дае магчымасць лягчэй запомніць змест.; пытанні звязаныя з вобразам героя, адносіны да яго, пытанні на параўнанне герояў, іх знешні воблік. Пытанні прадумываюцца загадзя. Трэба вучыць дзяцей выказваць свае пачуцці да герояў..
Пераказваць літаратурныя творы дзеці могут цалкам, па часткам, ад імя персанажа, сумесна з выхавальнікам, сумесна з дзецьмі. Пасля чытання, можна задаць пытанне: Калі б вам прапанавалі намаляваць вожыка, якім бы вы яго намалявалі.
Структура па азнаямленню з творамі
Традыцыйныя заняткі пачынаюцца з уступнай часткі – мэта – падрыхтаваць да ўспрымання твора: разгляданне, напамінанне, гутарка: загадка, верш, паказ нагляднасці, пастановка праблемнага пытання, тлумачэнне незразумелых слоў. Заканчваць заняткі лепш паўторным чытаннем твора, ці найбольш спадабаўшыхся эпізодаў. Выкарыстоўваецца аб’яднанне на адных занятках творы розных жанраў. Распачаць зносіны можна з пастаноўкі праблемнага пытання. Паразважаць над тым, якога чалавека мы называем ветлівым, далей чытае апавяданне В.Асеевой “Чарадзейнае слова”. А потым паачынаецца размова па яго змесце.
Цікавай формай азнаямлення дзяцей з літаратурнымі творамі з’являецца правядзенне кніжнага тыдня. Мжна арганізаваць літаратурныя віктарыны, ранишнікі; тэатральныя спектаклі, кніжныя выставы.
Азнаямленне з паэзіяй
Для малодшых дзяцей падбіраюцца творы 1-2 страфы, улічваючы пры гэтым індывідуальныя магчымасці. Расказванне вершаў можа суправаджацца рухамі дзяцей. Дзецей 3-4 гады у першым квартале знаёмяць з вершамі ў штодзённым жыцці, і толькі з другога квартала ўводзяцца спецыяльныя заняткі па завучванні вершаў на памяць
Структура:
-уступ;
-выразнае чытанне;
- пасля паузы - паўторнае чытанне;
- калі дзеці самі пажадаюць 1-2 дзяцей выклікаць для расказвання вершаванага тэксту.
Дзецей старэйшай и сярэдняй груп пасля першага чытання папярэджваюць аб тым, што яны будуць завучваць верш на памяць. Праводзіцца невялікая гутарка па зместу. Верш расказваецца яшчэ раз. Затым верш чытаюць дзеці. Не рэкамендуецца харавое завучванне. Для таго, каб усе дзеці запомнілі верш, яго паўтараць у вольны ад заняткаў час.
Азнаямленне дашкольнікаў з кніжнай ілюстрацыяй
Ілюстрацыі, якія суправаджаюць тэкст, павінны быць высокамастацкімі, добра выкананымі графічна, пазнавальнымі, даступнымі разуменню. У большасці выпадкаў ілюстрацыі паказваюць дзецям пасля чытання твора. Аднак бывае і выключэнне, калі педагог ведае напамяць, то можна у ходзе расказвання паказваць. Пры разглядванні ілюстрацый важна умела спалучаць пытанні с с тлумачэннем і абагульненнем педагога. У малодшым узросце работа накіравана на тое, каб уважліва разглядаць ілюстрацыі і пазнаваць героеў, у сярэднім – разумець сюжет, апісваць ілюстрацыі па пытаннях. Старэйшыя дашкольнікі - ўзнаўляюць у памяці і апісваюць падзеі ў той паслядоўнасці, у якой яны ўспрымалі казку, з дапамогай серыі ілюстрацый па пытаннях. Шырока выкарыстоўваюцца серыі карцін-ілюстрацый да казак. У малодшым узросце работа накіравана на тое, каб уважліва разглядаць ілюстрацыі і пазнаваць героеў казкі, у сярэднім – разумець сюжет, апісваць ілюстрацыі па пытаннях выхавальніка. Старэйшыя з дапамогай дарослага ўзнаюць у памяці і апісваюць падзеі у той паслядоўнасці, у якой яны успрымалі казку. З дапамогай серыі ілюстрацый можна выкарыстаць прыём састаўлення калектыўнага расказвання па змесце казкі. Пачынае выхавальнік, далей дзеці. У старшай групе можна прыдумаць назву да кожнага эпізоду, расказванне па іллюстрацыям, пераказ казкі па серыі іллюстрацый, гульнявыя літаратурныя віктарыны.
Драматызацыя і інсцыніраванне мастацкіх твораў
Драматызацыя – гэта разыгрыванне ў ролях мастацкага твора, перадача характэрных рыс герояў. Для арганизацыі гульні-драматызыцыі дзеці павінны ведаць змест твора. Разумець план сваіх дзеянняў. У гульнях-драматызыцыях, якія праводзяцца на занятках павінны прымаць удзел усе дзеці. Яе можна правесці 2-3 разы. У малодшых групах выхавальнік размяркоўвае ролі. Інсцыніроука праводзіцца толькі у ст.групе.
Методика обучения и проведения белорусских народных игр.
Народные подвижные игры являются традиционным средством педагогики. Народные игры являются неотъемлемой частью интернационального, художественного и физического воспитания дошкольников. Радость движения сочетается с духовным обогащением детей.
В народных играх много юмора, шуток, соревновательного задора; движения точны и образны, часто сопровождаются неожиданными веселыми моментами, заманчивыми и любимыми детьми считалками, жеребьевками, потешками. Они сохраняют свою художественную прелесть, эстетическое значение и составляют ценнейший, неповторимый игровой фольклор. Помимо считалок, существуют и жеребьевки, которые также создают эмоциональное настроение и увлекают самим процессом игры. Они применяются в тех случаях, когда детям необходимо разделиться на команды.
При организации и проведении подвижных игр необходимо придерживаться следующих правил:
Правила игры должны быть просты, понятны и легко выполнимы детьми.
Игра должна способствовать мыслительной и двигательной деятельности каждого ребенка.
Каждый ребенок – активный участник игры.
При проведении игр исключать даже малейший риск угрозы здоровью детей.
Используемый в игре инвентарь должен соответствовать требованиям безопасности.
При планировании проведения игр на занятии использовать принцип: от простого к сложному.
Иногда от вас потребуется сделать игру более доступной и понятной детям. Например, вы можете исключить из игры сложные этапы, а затем при последующем ее повторении шаг за шагом добавлять их).
Чтобы все дети справились с заданием и получили положительные эмоции, следует снизить темп игры или дать дополнительное время.
С помощью природного настроя на игру, интонации и жестикуляции вы можете добиться тишины и сосредоточенности в группе играющих.
Повторите задание несколько раз (на первоначальном этапе проведения игры), пока дети не поймут идею игры.
Повторяйте игру через несколько дней, чтобы дети почувствовали, что они уже что-то умеют делать.
Поддерживайте сотрудничество и взаимопомощь в группе.
Иногда необходимо усложнить игру для части детей, чтобы они имели возможность выполнять более сложные действия.
Игры должны способствовать развитию детей.
Используйте несложный реквизит при проведении игр, он поможет разукрасить игру.
В некоторых играх целесообразно использовать музыку, но в некоторых она неуместна.
Сбор детей на игру
В младшей группе воспитатель начинает играть с 3—5 детьми, постепенно к ним присоединяются остальные. Иногда он звонит в колокольчик или берет в руки красивую игрушку (зайчика, мишку), привлекая внимание малышей и тут же вовлекая их в игру.
С детьми старших групп следует заранее, договориться, где они соберутся, в какую игру будут играть и по какому сигналу ее начнут (слово, удар в бубен, колокольчик, взмах флажком и т. д.).
В старшей группе воспитатель может поручить своим помощниками — наиболее активным детям собрать всех для игры.
Есть и другой прием: распределив детей по звеньям, предложить по сигналу собраться в установленных местах как можно быстрее (отметить, какое звено скорее собралось).
Собирать детей надо быстро (1—2 мин), потому что всякая задержка снижает интерес к игре.
Подготовка атрибутов и инвентаря для подвижных игр
Значительное внимание педагог уделяет подготовке атрибутов.
Педагог может изготавливать их вместе с детьми и родителями.
Основные требования к атрибутам игры и инвентарю
Инвентарь должен быть интересным, ярким, красивым, а его размер и масса — посильными для играющих.
Инвентарь хранится рядом с местом проведения игр.
Педагог планирует применение атрибут для игры заранее.
Участники расставляют инвентарь на площадке только после того, как педагог объяснит им правила игры.
Инвентарь и атрибуты должны соответствовать требованиям СанПин(а).
Организация играющих, проведение игры и руководство ею
Объясняя игру, важно правильно разместить детей. Воспитатель должен стоять так, чтобы его видели все участники игры.
В младшей группе все объяснения делаются, как правило, в ходе самой игры.
В старших группах алгоритм объяснения игры может быть следующим:
1) название игры;
2) роли играющих и их расположение на площадке;
3)содержание игры;
4)цель игры;
5)правила игры.
Объяснение содержания и правил игры должно быть кратким, точным и эмоциональным;
Успешное проведение игры во многом зависит от удачного распределения ролей;
В играх с детьми младшего возраста воспитатель берет на себя роль ведущего. В старшей группе это могут уже делать и дети.
Игру в основном проводит воспитатель, который руководствуется в своей деятельности на детей, давая им задания, опираясь на ведущий канал восприятия, например подает команды или звуковые и зрительные сигналы к началу игры.
Воспитатель, по возможности, также учитывает гендерные особенности детей при выполнении заданий.
Воспитатель обращает внимание детей на правильное выполнение заданий в игре, в основном использует поощрение, оценивает действия и поведение детей.
Указания лучше делать в доброжелательном тоне, поддерживая радостное настроение, поощряя решительность, ловкость, находчивость, инициативу — все это вызывает у детей желание точно выполнять правила игры.
Воспитатель следит за действиями детей и не допускает длительных статических поз.
Воспитатель регулирует физическую нагрузку, которая должна увеличиваться постепенно.
Игры большой подвижности повторяются 3—4 раза, более спокойные — 4—6 раз. Паузы между повторениями 0,3—0,5 мин. Во время паузы дети выполняют более легкие упражнения или произносят слова текста.
Окончание игры и подведение итогов
В младших группах воспитатель заканчивает игру анализом проведенной игры и предложением перейти к каким-либо другим видам деятельности более спокойного характера.
В старших группах подводятся итоги игры (самоанализ игры): дети сами отмечают, кто хорошо выполнял движения, проявлял ловкость, быстроту, смекалку, сообразительность, соблюдал правила, выручал товарищей.
Дети анализируют, как удалось достичь успеха в игре, почему «ловишка» быстро поймал одних, а другие ни разу не попались ему.
Подведение итогов игры должно проходить в интересной и занимательной форме, чтобы вызвать желание в следующий раз добиться еще лучших результатов.
К обсуждению проведенной игры надо привлекать всех детей. Это приучает их к анализу своих поступков, вызывает более сознательное отношение к выполнению правил игры и движений.
Работа с родителями по приобщению детей к национальной культуре.
Семья, как никакой другой социальный институт, способна обеспечить ребёнку эмоциональную защищённость, переживание чувства самоценности своего существования, искренней заинтересованности в нём. Родители могут и должны играть важную роль в образовательном процессе дошкольного учреждения.
Современные родители чаще всего не знают народных праздников и обрядов, не представляют как отмечать их в семье, и о чем рассказывать ребятам. Поэтому педагогам необходимо разработать рекомендации по приобщению детей к белорусской национальной культуре в помощь семье.
Наиболее эффективными формами работы с родителям являются:
- анкеты, через которые выясняется отношение родителей к народным праздникам и обрядам, иx мысли и предложения относительно организации и проведения белорусских народных праздников и обрядов в дошкольном учреждении.
- информационные листки (такие листки можно посылать родителям 1 или 2 раза месяц);
- консультации;
- беседы, имеющие немало возможностей установления доверительных деловых контактов;
- групповые собрания;
- брейн – ринг;
- дни открытых дверей;
- посещение семей.
Совместная подготовка, участие родителей в организации и проведении народных праздников и обрядов, индивидуальные консультации становятся для родителей привычным и интересным занятием.
Накануне праздника проводится встреча с родителями, во время которой необходимо объяснять суть обрядовых действий, советовать, как надо готовиться к празднику, определить участие каждого в нем (приготовление обрядовой еды, выступление, роль и др.)
Взрослые готовят праздник и выполняют в этом ведущую роль. Главная значимость праздников — принести ребятам радость.
Систематическими должны быть совместные мероприятия ребят с родителями, так как совместная деятельность родителей и детей несёт не только образовательный, но и воспитательный потенциал в плане укрепления семьи.
Регулярные совместные прогулки родителей и детей в выходные дни должны стать хорошей традицией. Многие места в городе или посёлке могут стать интересными и полезными. Главный залог успеха – готовность отправиться в путь постижения прекрасного, мира искусства вместе с ребёнком, относясь к нему как к равному, полноценному и интересному партнёру. Важно помнить, что прежде чем вы отправились с ребёнком в музей, нужно научиться видеть красивое в окружающей вас среде, в природе.
Подговлено на основе интернет-ресурсов
раскрыть » / « свернуть